Η μόλυνση του νερού αποτελεί παγκόσμια πρόκληση η οποία παρουσιάζει μια αυξητική τάση, υπονομεύοντας την οικονομική ανάπτυξη, καθώς και την κοινωνικο-περιβαλλοντική βιωσιμότητα και υγεία δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Η προσοχή, παγκοσμίως, στρέφεται κυρίως στην ποσότητα του νερού, στην αποδοτικότητα χρήσης νερού και σε ζητήματα κατανομής. Ωστόσο φαίνεται ότι η κακή διαχείριση των λυμάτων και των γεωργικών αποχετεύσεων έχει δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην ποιότητα του νερού σε πολλά μέρη του κόσμου, επιδεινώνοντας την κρίση του νερού (Biswas et al., 2012). Η λειψυδρία φαίνεται να προκαλείται από φυσικά αίτια λειψυδρίας του πόρου, αλλά και από την προοδευτική υποβάθμιση της ποιότητας του νερού, μειώνοντας την ποσότητα που είναι ασφαλής για χρήση. Η προοδευτική αυτή υποβάθμιση της ποιότητας του νερού μειώνει σταδιακά την ποσότητα του νερού που είναι ασφαλής για χρήση.
Οι ανθρώπινοι οικισμοί, οι βιομηχανίες και η γεωργία αποτελούν τα βασικά αίτια ρύπανσης του νερού, με τη βιομηχανική γεωργία να κατέχει τα πρωτεία, καθώς αποτελεί μια από τις κύριες αιτίες ρύπανσης των υδάτων (τα νιτρικά άλατα που προέρχονται από τη γεωργία είναι η πιο συχνά παρατηρούμενη χημική ρύπανση στους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες) (WWAP, 2013). Παγκοσμίως το 80% των αστικών λυμάτων απορρίπτεται στο περιβάλλον χωρίς επεξεργασία (Sato et al., 2013; Mateo-Sagasta et al., 2015; WWAP, 2017) και η άρδευση παράγει το μεγαλύτερο όγκο λυμάτων. Κατά συνέπεια, η γεωργία παραμένει βασικός παράγοντας μόλυνσης των υδάτων και είναι υπεύθυνη για την απόρριψη μεγάλων ποσοτήτων αγροχημικών, οργανικής ύλης, υπολειμμάτων φαρμάκων, ιζημάτων και αποστράγγισης αλατούχων διαλυμάτων στο νερό (Doetterl et al., 2012; Boxall, 2012; Cañedo-Argüelles et al., 2013; Sutton et al., 2013; Wen et al., 2017). Η ρύπανση των υδάτων που προκύπτει εγκυμονεί αποδεδειγμένους κινδύνους τόσο στο υδάτινο οικοσύστημα, όσο και στην ανθρώπινη υγεία (UNEP, 2016).
Μία λύση για τη μείωση της ρύπανσης των υδάτων αποτελεί η βιολογική καλλιέργεια, η οποία δρα προστατευτικά ενάντια στην επιμόλυνση του νερού, με τη χρήση πρακτικών που διατηρούν και ανακυκλώνουν τα θρεπτικά συστατικά στο γεωργικό σύστημα και ελαχιστοποιούν τις ροές του νερού σε χωράφια που δε χρησιμοποιούνται. Τέτοιες πρακτικές είναι πιο αποτελεσματικές και βιώσιμες όταν εφαρμόζονται ως μέρος μιας ολοκληρωμένης προσέγγισης.
Επιπλέον, η κομποστοποίηση οργανικών υλικών, η οποία χρησιμοποιείται στη βιολογική καλλιέργεια, μπορεί να παρέχει μια πιο ομοιόμορφα κατανεμημένη πηγή θρεπτικών συστατικών και οργανικής ύλης, που είναι λιγότερο πιθανό να προκαλέσει κινδύνους βιοασφάλειας από τη νωπή κοπριά (Bellows, 2002).
Και τέλος, η αποφυγή χρήσης φυτοφαρμάκων με σκοπό την αύξηση του παραγόμενου προϊόντος, καθιστά τη βιολογική γεωργία ως μία από τις σημαντικότερες πρακτικές για την αντιμετώπιση της ρύπανσης των υδάτων. Καθώς, σύμφωνα με τη ∆ιεθνή Ομοσπονδία των Κινημάτων Βιολογικής Γεωργίας (IFOAM), η βιολογική γεωργία αποτελεί ένα σύστημα παραγωγής αγροτικών προϊόντων, το οποίο είναι οικολογικά, κοινωνικά και οικονομικά βιώσιμο και προάγει την ασφαλή παραγωγή προϊόντων, ελαχιστοποιώντας την επιβάρυνση του περιβάλλοντος και τη χρήση μη ανανεώσιμων φυσικών πόρων. Αποτελεί ένα αγροτικό σύστημα διαχείρισης το οποίο δίνει έμφαση στην ισορροπία των οικοσυστημάτων και, παράλληλα, προσφέρει ασφαλή και πιο «αυθεντικά» προϊόντα στους καταναλωτές (greenpeace.gr).
Επιλέγοντας βιολογικά τρόφιμα προστατεύουμε τον οργανισμό μας και το περιβάλλον!